در آستانۀ سفر شینزو آبه نخست وزیر ژاپن به تهران، وزارت خزانه‌داری آمریکا بخش بزرگی از صنعت پتروشیمی ایران را تحریم کرد.

روال طبیعی اداره اقتصادی کشورها این است که عالی‌ترین مقام کشور، چشم‌انداز آرمانی را بیان می‌کند و اجزای پایین‌دستی حکومت می‌کوشند جامعه را به سوی آن چشم‌انداز آرمانی پیش ببرند. چنین چشم‌اندازی حد متعین ندارد و بر محور «امروز بهتر از دیروز و فردا بهتر از امروز» استوار است. تکلیف ابلاغ‌کننده چشم‌انداز، به محض ابلاغ ساقط می‌شود و تکلیف مجریان آغاز می‌شود.

مجید نعمت‌الهی: برنامه‌ریزی برای توسعه در ایران قدمتی 70 ساله دارد و فراز و نشیبی که روایت و مطالعه آن برای آموختن از تاریخ و کم‌کردن از آزمون و خطا در برنامه‌های پیش‌رو، یک ضرورت است. آنچه در این چند دهه بر نظام برنامه‌ریزی ایران گذشته و تامل در هدف‌گذاری‌ها و نتایج برنامه‌های توسعه پیش و پس از انقلاب برای همه، از سیاستگذار گرفته تا بخش خصوصی و دانشگاهیان می‌تواند درس آموز باشد. مسیری طولانی اما روبه بهبود طی شده است هر چند در مقاطعی عملکرد و نتایجی شگفت‌انگیز را شاهدیم چنانکه در برنامه پنجم پس از انقلاب، روند توسعه کشور با یک عقب‌گرد تاریخی روبه‌رو می‌شود. ریشه توجه به استان‌ها و مناطق هم اگر چه به برنامه‌های دوم و سوم قبل از انقلاب برمی‌گردد اما در برنامه‌های چهارم تا ششم پس از انقلاب است که متکی به واقعیت‌ها و ظرفیت‌ها و بر مبنای مشارکت مدیران و صاحب‌نظران مناطق است. در گفت‌وگو با دکتر جعفر رودری رئیس سازمان مدیریت و برنامه‌ریزی استان، روند تاریخی برنامه‌ریزی و اهداف و خروجی برنامه‌ها را در سطح ملی و استانی، بررسی کرده‌ایم:

محمدرضا دهقان‌پور: در سیاستگذاری‌های دولت، در همچنان بر پاشنه نابرابری منطقه‌ای و تمرکزگرایی با همه آثار نامیمونی که داشته است، می‌چرخد. رنج استان‌ها از برنامه‌ریزی وصله‌پینه‌ای هیچگاه مورد توجه قرار نگرفته و مشارکت استان‌ها در تدوین برنامه‌های توسعه کشور تنها شاید اخیرا در سطح محدودی، مطرح شده است. یک مرور کلی نشان می‌دهد که جهت‌گیری‌های توسعه‌ای بدون در نظر داشتن مزیت‌های مناطق بوده و حاصل این روند ناکامی در دستیابی به توسعه متوازن و پایدار را رقم زده است. پرسش این است که چرا با وجود تعهدی که دولت به توسعه همه مناطق دارد اما در عمل شاهد کارکردها و خروجی‌های متفاوتی در نواحی مختلف کشور هستیم. چرا راه دور برویم. در همین کرمان خودمان آیا نسبتی می‌توان میان ظرفیت‌های عظیم و متعددی که داریم با سطحی از رشد و توسعه که به آن دست یافته‌ایم، برقرار کرد؟ در میزگرد تحلیلی «اقتصاد کرمان» با محمدمهدی بهکیش اقتصاددان، علی میرزاخانی سردبیر ارشد گروه رسانه‌ای دنیای اقتصاد و محسن جلالپور فعال و تحلیل‌گر اقتصادی به بررسی آفات تمرکزگرایی و تحلیل ریشه‌های نابرابری‌‌ منطقه‌ای پرداخته‌ایم:

فرنوش حمیدپور دانشجوی دکترای جامعه شناسی تحلیلی بر تقدم و تاخر توسعه اقتصادی و اجتماعی؛

آیا شتاب فعلی برای حصول به چشم‌انداز، کافی است؟ محسن محمدی تحلیلگر اقتصادی